مصاحبه دیوید آلابا با نشریه زیبنا 51

«هنوز زمان کمی تا رفتن من باقی مانده است و من در حال حاضر نمی توانم آن را کاملا بپذیرم. اما صادقانه بگویم، روزهایی وجود دارد که خودم را درحال نگاه کردن به گذشته در این زمان خاص اینجا در بایرن مونیخ می بینم. سالها [حضور در این باشگاه] خارق العاده بوده است.»

در مورد آنچه بیش از همه از دست خواهد داد:

«اتاق رختکن و هم تیمی هایم، هواداران حاضر در ورزشگاه، جو زیبنا اشتراسه که در ابتدای کار دو سال را در خوابگاه جوانان گذراندم.

همچنین دلم برای شهر مونیخ که 13 سال در آن زندگی کرده ام تنگ خواهد شد و برای من به چیزی فراتر از خانه دوم تبدیل شده است. پسرم در مونیخ متولد شد، پدربزرگ و مادربزرگش در اینجا زندگی می کنند، بنابراین همیشه یک ارتباط نزدیک وجود خواهد داشت.

من به عنوان یک جوان 16 ساله از وین به اینجا آمدم و اکنون تقریبا به نیمی از زندگی ام نگاه می کنیم، 13 سال بعد. این واقعا همه چیز را می گوید. این باشگاه خانواده من، خانه من، مکان ویژه من است .

من نمی توانم بگویم که آیا گریه من را می بینید یا نه، اما قطعا من در درون خود گریه خواهم کرد. من اخیرا مجبور شدم با احساسات خود بجنگم وقتی که آخرین عکس بزرگ خود را در آلیانز آرنا را گرفتم. من فوق العاده بابت پشتیبانی طرفدارانمان در تمام این سالها ممنونم.

یک بار در فرانکفورت، یک هوادار مرا به سمت حصار فراخواند و پس از آن حداقل بعد از هر بازی با هم ارتباط چشمی برقرار کردیم. من همیشه می توانستم خودم را در جایگاه جنوبی تصور کنم، زیرا وقتی که جوان بودم چند باری آنجا ایستادم.

نحوه اتفاق افتادن همه چیز [در مورد من] خنده دار است. من یک توپ جمع کن بودم و قبل از بازی در لیگ قهرمانان نیز یکی از پسرانی بودم که هنگام بیرون آمدن ستاره ها با پرچم گرد در وسط دایره موج ایجاد می کردیم. و سپس، من در زمین یک بازیکن شدم.»

آیا چیزی برای گفتن به هواداران دارد یا خیر:

«بله، این بسیار ساده است: از همه چیز متشکرم! من هرگز این رابطه را فراموش نمی کنم و این رابطه همیشه در قلب من خواهد بود.

همیشه وقتی چیزی به پایان می رسد دشوار است و اصلا [بر کسی] پوشیده نیست که من همیشه واقعا در اینجا احساس در خانه بودن می کنم. بدیهی است که من با اشک در چشم از فوتبال بایرن مونیخ جدا می شوم اما همزمان نیز چشم به راه آینده ام هستم.

این تصمیمی علیه باشگاه نبود، اما من تصمیم گرفتم که دوست دارم کار جدیدی انجام دهم و قدم دیگری به جلو بردارم. برای رشد، شما باید “منطقه راحتی” خود را ترک کنید – و من عمدا این کلمه را وارد علامت نقل قول کردم، زیرا احتمالا ممکن است از آن سو برداشت شود.

در بایرن انتظارات در زمین همیشه از سوی مدیریت، در رختکن یا از طرف خود شما بسیار زیاد است. من فکر می کنم که شاید شما باید به مکانهای ناشناخته بروید تا بتوانید دوباره بالغ شوید.»

«من برای باشگاه بایرن مونیخ فقط بهترین ها را آرزو می کنم. این باشگاه همیشه در قلب من خواهد بود. من فوق العاده سپاسگزارم. آرزو میکنم بایرن مونیخ به نوشتن داستان موفقیتهای بزرگ ادامه دهد. و صادقانه بگویم، من هیچ نگرانی در مورد این باشگاه ندارم.»