به مناسبت تولد رابی فاولر: پسرِ شرور و خدای آنفیلد
هیسل،هیلزبرو و استعفای دالگلیش و سپس مربیگری گراهام سونس اینها مراحل سقوط لیورپول بودند از 1985تا1991 هیچ چیز مثبتی اتفاق نمیافتاد،ستاره ها میرفتند،جان بارنز که روزگاری دلها و دروازه ها را با هم می ربود کُند شده بود و روزهایی که هواداران تیم را سرپا تشویق میکردند روبه فراموشی بود سکوها نیازمند ستاره بودند تا دوباره آنها را راضی نگه دارد اما در 13ژانویه ی 1993اتفاقی بالاتر از آمدن یک ستاره افتاد در این تاریخ یک “خدا”به لیورپول آمد.
فاولر در زمانی به لیورپول آمد که آنها تیم افسانه ای دهه ی هفتاد و هشتاد نبودند آنها تبدیل به یک تیم متوسط شده بودند امار های او اما در ترکیبی متوسط بی نظیر بود او کسی بود که همیشه نادیده گرفته میشد ولی میدانست کِی و باید کجا باشد تا توپ درون چارچوب و دور از دستان دروازبان قرار بگیرد،هفتمین گلزن تاریخ لیگ انگلیس قد بلند و دوندگی زیادی نداشت ولی از همان بازی اول راه و رسم گلزنی را بلد بود او با تلاش های جسورانه اش،رفتارهای عجیب و اشتهای سیری ناپذیرش قلب نیمه قرمز مرسی ساید را فتح کرد و چیزی برای طرفدارن به ارمغان آورد که میخواستند:خدایی برای پرستش!
همانطور که روب اسمیت در گاردین یک بار گفت:او مخلوطی از شرارت فریس بولر و هیجان لیام گالاگر را داشت،نیل اتکینسون مجری the anfield wrap هم در سال 2014به گاردین گفت:هوادارانی که در سن من فاولر را تماشا میکردند باعث میشد که از تیم دهه هشتاد که برای ما مانند پدرهای دسته جمعی ما بودند،دست بکشیم. آن تیم دهه ی هشتاد همیشه برنده و قابل اطمینان بود ولی فاولر مطمئن نبود اما او بسیار سرگرم کننده تر بود.
او از همان اول آمده بود که ثابت کند مهاجم خوبی است،5گل برابر فولام در بازی ای که 5-0 شد همه ی نگاه ها را به خودش معطوف کرد آن هم زمانی که فقط 19سال سن داشت،در یکی از مهمترین لحظات دوران فوتبالیش در 4دقیقه و 33ثانیه برابر آرسنال هتریک کرد.نیل اتکینسون در مورد این هتریک میگوید:این یک هتریک کامل بود.در روزی که او “فقط”خوب هم بود،خاص بود چون فاولر خاص بود.
از اسنیف کردن کنار زمین چمن،آن موی رنگیش،سیگار کشیدن در اتوبوس و دعوایش با فیل تامپسون و حتی چسبی که روی دماغش میزد همه ی اینها بود که او رو میساخت،همه ی اینها بود که رسانه ها را علیه او کرد. او پسرِ بد آنفیلد بود خودش هم میگفت علاقه ای به وانمود کردن نداشت او میگفت آمده ام که فوتبال بازی کنم،همینکار را هم کرد در زمانی که فقط 20سال داشت 98گل با پیراهن لیورپول به ثمر رسانده بود رکوردی که شاید دیگر دست کسی نیافتاد،او با 21سال سن کاری کرد که هرکسی توان انجام دادنش را نداشت!
اما نه در تیم ملی به او بهایی داده شد نه در دوران خوب لیورپول بود،در فصل اخرش در لیورپول اوون شکوفا شد و جرارد هم رابطه ی خوبی با هولیه داشت مرد اول تیم نبود اما باز هم تاثیر گذار بود لیورپول آنفصل با او قهرمان جام یوفا و حذفی شد،او به خاطر دعوایش با تامپسون به لیدز رفت و بعد از آن هم در سال 2006 به لیورپول برگشت زمانی که همه یکصدا او را “GOD”مینامیدند.
خودش میگفت:”من همیشه دوست داشتم به لیورپول و عشق اولم برگردم.اگر شما یک پسر نوجوان باشید و در ان زمان دوست دختر داشته باشید،همیشه دوست دارید پیش او برگردید.” او پیش عشق قدیمیش برگشت و برای همیشه قلب هواداران را ربود،زمانی که او نه شخصیت اخلاق محوری داشت نه حاشیه هاش کنار میرفتند و در منطقه ی کارگر نشین لیورپول بزرگ شده بود و در بچگی نیز طرفدار اورتون بود ولی باز با این حال لیورپول بازیکنان و نمادهای بزرگی در تاریخش داشته از شنکلی تا دالگلیش و جرارد ولی تنها یک “خدا”در آنفیلد وجود دارد که آنجا در قلب طرفداران همیشه زنده است.
