مارکو رویس و تونی کروس : اسطوره های آلمانی که می خواهند با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا از فوتبال کناره گیری کنند

مارکو رویس و تونی کروس به ترتیب از بروسیا دورتموند و رئال مادرید را پس از فینال لیگ قهرمانان اروپا در ومبلی در یکم ژوئن خداحافظی خواهند کرد. رویس به سمت فرصتهای جدید خواهد رفت، در حالیکه کروس قبل از آویختن کفش‌هایش برای همیشه پس از یورو 2024، زمانی را به دوران حرفه‌ای باشگاهی خود می‌گذراند، در حالی که لندن مکان مناسبی برای دیدار این دو در آخرین مسابقه است.

مناسب بودن این مکان به این دلیل است که در حالی که دو تیم ممکن است برای اولین بار در یک فینال اروپایی به مصاف هم بروند، رویس و کروس قبلاً در اینجا حضور داشته اند.

تقریبا یازده سال از آنروز که رویس 24 ساله در مقابل تیم بایرن مونیخ که کروس 23 ساله را در اختیار داشت، بازی را باخت، می گذرد.

ومبلی همچنین میزبان آنروز در فینالی بود که کروس در نهایت آنرا بدلیل مصدومیت از دست داد و لایه‌ای از پشیمانی شخصی را به دستاوردی باورنکردنی اضافه کرد زیرا بایرن توانست دورتموند را به شکلی دراماتیک شکست دهد.

البته رویس در آن روز بازی کرد و یک پنالتی را برای ایلکای گوندوغان به ارمغان آورد تا به گل تبدیل شود و نتیجه را 1-1 کند تا اینکه گل قهرمانی دیرهنگام آرین روبن یکی از مهمترین پیروزیهای درکلاسیکر در تاریخ طولانی یکی از بزرگترین بازی‌های فوتبال جهان را رقم زد.

در آن مرحله از دوران بازی آنها، مسیرهای حرفه ای رویس و کروس بعنوان رقبای داخلی و نمادهای دوره ای جدید برای تیم ملی تا حد زیادی در هم تنیده بود.

با اینحال، از آنجایی که کروس در مادرید به یک اسطوره تبدیل شد و در مورد جام های نقره ای براحتی از رویس پیشی گرفت.

با اینحال، این چیزی از ارزش حرفه ای رویس کم نمی کند، زیرا او خود را به عنوان یک اسطوره واقعی در سیگنال ایدونا پارک تثبیت کرده است – او پسر دورتموندی است که کارش را بخوبی انجام داده است.

رویس پس از دومین قهرمانی متوالی دورتموند در سال 2012 به تیم شهر خود بازگشت و به مدت یک دهه به عنوان رهبر گروه و شکنجه‌گر اصلی باشگاه، بروسیادورتموند را شکل داد.

او نماد باشگاه بوده است که با وفاداری به پیراهن و اخلاق کاری خستگی ناپذیر که بازی اش به اندازه خلق و گلزنی اش نقش دارد، تعریف شده است.

با این وجود، مانند بازی در لندن سال 2013، رویس تا حد زیادی از عناوین بزرگ محروم شد، با مصدومیت و دلشکستگی – فقط به ناامیدی روز پایانی فصل 23-2022 نگاه کنید – که او را با دو قهرمانی در جام حذفی و سه قهرمانی در سوپرکاپ تنها گذاشت.

مصدومیت حتی مانع حضور رویس در تیم قهرمانی آلمان در جام جهانی فوتبال 2014 شد و امیدهای او در آخرین بازی دوستانه کشورش قبل از مسابقات از بین رفت.

کروس در آن جام جهانی شکوفا شد و کلکسیون جام‌های او به لطف استعداد نسلی، ثبات و میزان نسبی شانس از نظر اجتناب از همان نوع آسیب‌هایی که ما را از دیدن بیشتر مارکو رویس محروم کرده است، مضحک است.

کروس که سابقا بازیکن قرضی بایرلورکوزن و همچنین قهرمان سه بار بوندسلیگا با بایرن بود، به دلیل نقشش در سه قهرمانی رئال در لیگ قهرمانان اروپا بعنوان یکی از بزرگان تمام دوران این تیم باقی خواهد ماند (او سپس در سال 2022 چهارمین قهرمانی را اضافه کرد). چهار قهرمانی لالیگا، پنج جام باشگاه های جهان و سه سوپر جام یوفا هم بماند.

او بعنوان بازیکن بایرن، رئال و تیم ملی آلمان موفق به کسب 32 مدال ارزنده شده است که همگی ارزشی دو چندان به یکی از پرافتخارترین فوتبالیست های تاریخ در این بازی فینال اضافه می کند.

جام‌های لیگ قهرمانان اروپا و جام یوفا قبل از اینکه او به دوران حرفه‌ای‌اش خاتمه بدهد می‌تواند پرونده‌اش را پر کند، اما کمتر کسی دوست دارد قهرمانی رویس را در آخرین بازی با پیراهن دورتموند و آخرین شانس را برای کسب طلای حرفه‌ای‌اش که واقعا شایسته است، نپذیرد.

11 سال و 6 روز از زمانی که مسیر حرفه ای آنها در جهات متفاوتی جدا شد، می گذرد و ممکن است در مورد این مناسبت یک “چه می شد” وجود داشته باشد.

با اینحال، صرف نظر از اینکه چه کسی در لحظه سوت پایان برنده می شود، رویس و کروس هر دو به خاطر میراثی که در روز شنبه از خود به جا می گذارند تجلیل خواهند شد.