نیویورک تایمز : جام جهانی ۲۰۲۲ – قهرمانی مسی و اعتبار قطر – پول همه چیز است

فوتبال۷۲۴ – به نقل از نیویورک تایمز در شبی شگفت انگیز و در آخرین بازی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر لیونل مسی بالاخره به آن چیزی که آرزویش را داشت رسید اما قطر هم چیزهای بزرگی بدست آورد

ایالت کویری کوچک، شبه جزیره‌ای به شکل انگشت شست، زمانی که در سال 2009 تلاشی غیرمحتمل را برای برپایی جام جهانی فوتبال مردان آغاز کرد، چیزی جز شناخته شدن و تبدیل شدن به یک بازیکن در صحنه جهانی نمی‌خواست.

رویداد ورزشی محبوب روی زمین میزبانی مسابقات بیش از آن چیزی که هر کسی تصورش را بکند هزینه داشته است

– در گنج، در زمان، در زندگی.

اما یکشنبه شب، هنگامی که آتش بازی آسمان بالای ورزشگاه لوسیل را پر کرد، در حالی که هواداران آرژانتین آواز می خواندند و ستاره آنها، لیونل مسی، در حالی که جامی را که یک عمر منتظر لمسش بود در دست می گرفت، برق می زد، همه قطر را می شناختند.

بازی تماشایی – فینال رویایی که آرژانتین مقابل فرانسه انجام داد. اولین قهرمانی در جام جهانی برای مسی، بهترین بازیکن جهان؛ یک مسابقه عالی پس از شش گل و ضربات پنالتی به پایان رسید.

شیخ تمیم بن حمد آل ثانی، امیر قطر، برای اینکه مطمئن شود، آخرین نقش کشور را در اولین جام جهانی در خاورمیانه اجرا کند، در حالی که مسی در حال رسیدن به بزرگترین جام جهان بود جلوی او را گرفت.

او را عقب کشید. چون یک کار دیگر وجود داشت که باید انجام می شد.

او یک عبا حاشیه‌دار طلایی، شنل سیاهی که در خلیج فارس برای مناسبت‌های خاص می‌پوشید، بیرون آورد و قبل از تحویل جام طلای 18 عیار، آن را دور شانه‌های مسی پیچید.

این جشن به یک دهه پرآشوب برای مسابقاتی که در اوج رسوایی رشوه و تبانی اعطا شده بود، پایان داد. با ادعای نقض حقوق بشر و کشته‌ها و جراحات کارگران مهاجری که برای ساخت جام جهانی 220 میلیارد دلاری قطر استخدام شده‌اند. و تحت سایه تصمیمات بحث برانگیز در مورد همه چیز از الکل گرفته تا بازوبندها بود

با این حال قطر یک ماه است که مرکز جهان بوده و دستاوردی را داست که هیچ یک از همسایگانش در جهان عرب نتوانسته اند به آن دست یابند، موفقیتی که در سال های پس از سپ بلاتر، رئیس سابق فیفا، در برخی مواقع غیر قابل تصور به نظر می رسید.

اعلام خیره کننده در سالن کنفرانس زوریخ در 2 دسامبر 2010 مبنی بر اینکه قطر میزبان جام جهانی 2022 خواهد بود.

بعید است که این ورزش به زودی شاهد چنین میزبانی عجیبی باشد.

قطر شاید یکی از نامناسب ترین و بدترین میزبان ها برای مسابقاتی در مقیاس جام جهانی بود، کشوری که آنقدر فاقد استادیوم ها، زیرساخت ها و تاریخ بود که پیشنهاد آن توسط ارزیاب های خود فیفا با عنوان “خطر بالا” شناخته شد.

اما از تنها چیزی که فراوان داشت استفاده کرد: پول.

قطر با پشتوانه منابع مالی به ظاهر بی انتها برای تقویت جاه طلبی های خود، پروژه ای را آغاز کرد که به چیزی کمتر از ساختن یا بازسازی کل کشورش در خدمت یک تورنمنت فوتبال یک ماهه نیاز نداشت.

این میلیاردها در داخل مرزهای آن هزینه شد – هفت استادیوم جدید ساخته شد و سایر پروژه های زیربنایی بزرگ با هزینه های مالی و جانی هنگفت تکمیل شد.

اما زمانی که این کافی نبود، در خارج از مرزهای خود نیز هزینه های هنگفتی را صرف به دست آوردن تیم های ورزشی و حقوق ورزشی به ارزش میلیاردها دلار و استخدام ستارگان ورزشی و افراد مشهور برای حمایت از هدف خود کرد.

و همه اینها یکشنبه به نمایش گذاشته شد. تا زمانی که بازی پایانی در ورزشگاه 1 میلیارد دلاری لوسیل برگزار شد، قطر نمی توانست شکست بخورد.

این بازی در سراسر خاورمیانه در beIN Sports نمایش داده می شد، یک غول پخش کننده ورزشی که پس از برنده شدن قطر در حق میزبانی جام جهانی راه اندازی شد.

همچنین می‌تواند ادعای دو بازیکن برتر زمین، مسی آرژانتینی و کیلیان امباپه ستاره فرانسوی را داشته باشد که هر دو با باشگاه پاریس سنت ژرمن فرانسوی متعلق به قطر قرارداد دارند.

امباپه که پس از نیم قرن اولین هت تریک را در یک فینال به ثمر رسانده بود، بازی را در حالی که بازیکنان آرژانتین به شادی در اطراف می رقصیدند ترک کرد.
امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه، مهمان دعوت شده امیر به او دلداری داد و بازی را نشسته روی چمن به پایان رساند.

این رقابت از همان ابتدا خطوط داستانی قانع‌کننده – و گاهی نگران‌کننده – با افتتاحیه شدیدا سیاسی در استادیوم البیت ارائه کرد، مکانی عظیم که شبیه یک چادر بادیه‌نشین طراحی شده بود..

در آن شب، امیر قطر در کنار محمد بن سلمان، ولیعهد، حاکم واقعی عربستان سعودی، کمتر از سه سال پس از تحریمهای تنبیه‌کننده قطر، نشسته بود.

به مدت یک ماه، معاملات مورد بحث قرار گرفت و اتحادها انجام شد.

تیم قطر در اولین حضور خود در جام جهانی نقشی نداشت.

هر سه بازی خود را باخت و با بدترین عملکرد در بین هر میزبانی در تاریخ مسابقات از رقابت خارج شد.

چالش‌های دیگری نیز وجود خواهد داشت، برخی از ساخته‌های خود قطر، مانند ممنوعیت ناگهانی فروش مشروبات الکلی در محوطه ورزشگاه، تنها دو روز قبل از اولین بازی – تصمیمی در آخرین لحظه که باعث شد بودوایزر، حامی دیرینه حاکمیت فوتبال جهان، بر آن حکومت کند.

در روز دوم مسابقات، فیفا کمپین گروهی از تیم‌های اروپایی برای بستن بازوبند برای حمایت از همجنسگرایان که بخشی از تلاش‌های وعده داده شده به گروه‌ها و منتقدان در کشورهای خود را حذف و سپس قطر تلاش‌های هواداران ایرانی برای برجسته کردن اعتراض‌های جاری را خنثی کرد.

گل‌های عالی و بازی‌های عالی، ناراحتی‌های خیره‌کننده و انبوهی از امتیازات شگفت‌انگیز وجود داشت که قهرمانان جدیدی به‌ویژه در جهان عرب خلق کرد.

اول عربستان سعودی بود که اکنون می تواند ادعا کند که قهرمان جام جهانی را در مرحله گروهی شکست داده است.

مراکش که تنها یک بار به مرحله حذفی رسیده بود، اولین تیم آفریقایی شد که به نیمه نهایی صعود کرد و پیاپی از پیروزی های غیرقابل باوری را بر وزنه های سنگین وزن فوتبال اروپا به دست آورد: بلژیک، اسپانیا و سپس پرتغال کریستیانو رونالدو.

این نتایج باعث برانگیختن جشنی در سراسر جهان عرب و تعدادی از پایتخت‌های بزرگ اروپایی شد، در حالی که بستری را برای هواداران در قطر فراهم کرد تا آرمان فلسطین را تبلیغ کنند، تنها مداخله‌ای در سیاست که مقامات قطری کاری برای جلوگیری از آن انجام ندادند.

در سکوها، پس‌زمینه کنجکاوانه‌ای بود، با بازی‌های متعددی که هواداران زیادی نداشتند و سپس به طرز مرموزی در دقایق پس از شروع بازی پر شدند، زمانی که دروازه‌ها برای اجازه ورود رایگان به تماشاگران – که بسیاری از آنها مهاجران آسیای جنوبی بودند – باز شد.

بعید است که تعداد واقعی تماشاگرانی که پول پرداخت می کنند هرگز مشخص شود، صندلی های خالی آنها را هزاران کارگر و مهاجری پر کرده اند که استادیوم و کشور را ساخته اند و آن را در طول جام جهانی حفظ کرده اند.

این گروه که عمدتاً از کشورهایی مانند هند، بنگلادش و نپال جمع‌آوری شده‌اند، قابل مشاهده‌ترین چهره قطر برای حدود یک میلیون بازدیدکننده بود که به این مسابقات سفر کردند.

آنها به عنوان داوطلب در استادیوم‌ها کار می‌کردند، غذا می‌دادند و ایستگاه‌های مترو را تمیز میکردند، کف‌های مرمری را می‌کوبیدند و نرده‌های دستی و دستگیره‌های در را به تعداد زیادی هتل و مجتمع‌های آپارتمانی تازه‌ساز می‌تابیدند.
در پایان مسابقات، بیشتر آن طرفداران رفته بودند و آرژانتینی ها را ترک کردند – جمعیت موقت تخمینی 40000 نفر – برای ارائه پس زمینه صوتی برای بازی نهایی بودند. آن‌ها با لباس‌های راه راه آبی و سفید آسمانی، در ورزشگاه لوسیل گرد هم آمدند و جو معتبر جام جهانی را ایجاد کردند – در طول 120 دقیقه بازی با جهش و آواز خواندن و سپس مدت‌ها بعد – که هیچ چیزی بجز ثروت قطری نمی‌توانست آن را بخرد ایجاد کردند
آنها دقیقاً به چیزی که از جام جهانی می خواستند رسیده بودند.

جام مسی – جام قطر .پول همه چیز است